Adwokat powinien wykonywać swoje obowiązki z należytą starannością, wysokim zaangażowaniem, a swoje usługi pełnić zgodnie z najwyższą dostępną wiedzą. Jest oczywiste, że jak każdy człowiek może popełnić błąd lub też klient może w pewnych okolicznościach przestać mu ufać. W takiej sytuacji możliwe jest w toku rozprawy domagać się zmiany obrońcy na podstawie art. 378 § 1 KPK. Przepis ten dotyczy obrony obligatoryjnej, aczkolwiek w przypadku, gdy ustanowiono obrońcę z wyboru. Przykładem może być właśnie sytuacja gdy obrońca nie może uzgodnić linii obrony z oskarżonym, lub też oskarżony dąży do zmiany swojego obrońcy, gdyż nie jest zadowolony ze świadczonych usług. Jeśli zatem ktoś z nich wypowiada stosunek obrończy to wówczas sąd, prezes sądu lub referendarz sądowy ustanawia obrońcę z urzędu, o ile oskarżony nie powołał obrońcy z wyboru w wyznaczonym terminie, niekiedy przy tym przerywając lub odraczając rozprawę. Jeśli oskarżony w przypadku obrony obligatoryjnej korzysta z więcej niż jednego obrońcy ustanowionego z wyboru (art. 77 KPK) wówczas cofnięcie upoważnienia do obrony wobec jednego z nich nie wymaga ustanowienia obrońcy przez sąd, jeśli oskarżony nie ustanowił w terminie nowego obrońcy, to wówczas należy ustanowić obrońcę z urzędu. Stosownie natomiast do art. 378 § 2 KPK jeśli występuje obrona z urzędu (może to być przypadek obrony obligatoryjnej lub obrony w warunkach z art. 78 KPK), sąd powinien na wniosek obrońcy lub oskarżonego zwolnić obrońcę z jego obowiązków i wyznacza oskarżonemu innego obrońcę z urzędu. Złożenie wniosku nie jest w tym zakresie wystarczające, bowiem skutki wskazane w tym przepisie wystąpią dopiero w wypadku uznania zasadności powodów wskazanych we wniosku i wydania stosownej decyzji przez podmioty wymienione w tym przepisie.
Obrońca powinien mieć również na uwadze brzmienie art. 84 § 1 i 2 KPK zgodnie z którymi ustanowienie obrońcy lub wyznaczenie obrońcy z urzędu uprawnia go do działania w całym postępowaniu, nie wyłączając czynności po uprawomocnieniu się orzeczenia, jeżeli nie zawiera ograniczeń, a jednocześnie wyznaczenie obrońcy z urzędu nakłada na niego obowiązek podejmowania czynności procesowych do prawomocnego zakończenia postępowania. Przykładowo zgodnie z brzmieniem Kodeksu Etyki Adwokackiej (Uchwała NRA nr 2/XVIII/98 - Zbiór Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu (Kodeks Etyki Adwokackiej) na zaniechanie wniesienia środka odwoławczego adwokat obowiązany jest uzyskać zgodę klienta, w miarę możności pisemną. Brak tej zgody, niemożność jej uzyskania lub odmowę klienta jej udzielenia adwokat powinien niezwłocznie udokumentować pisemnie w aktach sprawy (§ 56). W przypadku zaś jeżeli adwokat uzna, że wniesienie środka odwoławczego w prowadzonej przez niego sprawie z wyboru lub z urzędu jest prawnie lub faktycznie bezzasadne, a klient z tym stanowiskiem się nie zgadza, powinien odpowiednio bez zbędnej zwłoki wypowiedzieć pełnomocnictwo lub złożyć uzasadniony wniosek o zwolnienie z obowiązków.
Nie można zapominać o tym, że naruszenie niektórych z wymienionych wskazanych przepisów może prowadzić do pociągnięcia adwokata do odpowiedzialności dyscyplinarnej na podstawie przepisów Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. Nr 16, poz. 124) lub też wyciągnięcia skutków wynikających z przepisu art. 20 § 1 KPK. Podobnie można również na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym domagać się odszkodowania z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy (art. 471 KC) lub też z tytułu naruszenia praw osobistych (art. 23-24 KC).
Jeśli masz jakieś dodatkowe pytania lub chciałbyś się podzielić uwagami napisz do nas.